21 november 2017
De levensles van Koning Winter
De winter is in het land en we hebben het geweten. Overal waar ik kom is Koning Winter hét gespreksonderwerp. En dan veelal in negatieve zin. Dat het sombere dagen zijn, koud en nat, geen weer om buiten te komen, …
Ik heb niet echt de keuze zoals je ondertussen weet. Weer of geen weer, de dagelijkse wandeling met Django staat op het menu. Zijn oneindige energie moet ergens een uitlaatklep krijgen. En hij klaagt duidelijk niet over het winterweer. Altijd even enthousiast, die hond van ons.
Vandaag dus warm ingeduffeld, in laagjes, stevige stapschoenen om door de modder te baggeren, handschoenen om verkleumde vingers te voorkomen, ga ik met de hond op weg ‘de berg op’. Boven op het plateau gekomen, baadt alles in een verstilde mist. De vertrouwde koeien zijn verdwenen van hun weides en de laatste loofbomen hebben hun verdorde blad laten vallen. Hun donkere silhouetten tekenen zich af tegen de grijze sneeuwlucht.
Het voelt inderdaad doods aan die verstilling, mysterieus ook. Het loof van de bomen en planten ‘sterft’ af. De levendige en frisse kleuren zijn vervangen door tinten van bruin. Sommige planten zijn helemaal ondergronds gegaan, alsof ze er nooit geweest zijn. De zaden van de zomer zijn in de grond gevallen, een grond die nu koud en bevroren is, soms met een laag sneeuw erover.
Maar schijn bedriegt. Dit is een noodzakelijke fase van de levenscyclus van de natuur op deze plek op aarde. Deze fase van schijnbaar afsterven is noodzakelijk om weer nieuw leven te laten ontstaan in de lente.
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
Sommige dieren gaan in winterslaap en ook wij mensen vertragen traditioneel naar het jaareinde toe. Alles keert zich naar binnen, letterlijk ook wanneer we de warmte van onze huizen opzoeken. Het is ook de periode van terugkijken op wat was – de traditionele eindejaarprogramma’s op radio en TV met de hoogte- en laagtepunten van het voorbije jaar. We kijken ook vooruit wanneer we goeie voornemens maken en elkaar het allerbeste toewensen voor het Nieuwe Jaar.
Ik neem me voor om weer heel bewust een nieuw Woord-van-het-Jaar te creëren. Het voorbije jaar was dat ‘focus’. Terugkijkend, heeft het me goed gediend, als een soort lichtende baken. Als je deze praktijk nog eens wil opfrissen, lees dan mijn Inspiratie hierover nog eens opnieuw. Of contacteer me voor een coaching-sessie met enkel dit als onderwerp.
Ik wens jullie allemaal een heerlijk vertragend jaareinde toe. Koester jezelf en al je dierbaren in die momenten, kijk met veel compassie terug op wat voorbij is en sta stil bij hoe je in 2018 wil zijn in jouw leven en jouw wereld.
Tot volgend jaar!
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
"Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten". We denken dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat.
2 november 2018
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
23 augustus 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Lost in deconstruction
"Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster" [Friedrich Nietzsche]
19 april 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Kat en Hond zijn elk het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om te veranderen maar het zit allemaal in zijn hoofd. Muis is er wel in geslaagd om succesvol te veranderen.
15 februari 2018
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn.
18 januari 2018
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
Frieda vraagt het gewoon
Hulp vragen is iets wat velen van ons moeilijk valt. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Wanneer we hulp vragen bouwen we als ’t ware een ‘schuld’ op bij een andere. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen.
18 februari 2016
