15 februari 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Er waren eens een muis, een kat en een hond. Ze leefden samen in hetzelfde huis, ze zaten dus met elkaar opgescheept.
Kat probeerde al maanden Muis te vangen omdat hij ervan uitging dat zijn baasjes dat graag wilden en eerlijk gezegd lustte hij ook muizenvlees. Maar wat hij ook deed, het lukte niet om Muis te verschalken, die was hem steeds te slim af. Hij had nochtans alles geprobeerd, ze konden hem geen gebrek aan actie verwijten. Hij was een en al actie van ’s morgens tot ’s avonds. Hij rende van hot naar her, overal waar hij vermoedde dat Muis kon opduiken. Hij begreep er niets meer van. Een normale kat vangt toch zonder probleem muizen, bij de vleet zelfs, gewoon door kat te zijn, zo was het altijd geweest. Vroeger had hij geen probleem gehad met de familieleden van Muis. Hij had ze een voor een, kopje kleiner gemaakt. Alleen deze laatste was een overlevertje. En dan was er nog dat vervelende lompe hondenmormel dat hem steeds voor de voeten liep. Hij verpestte het gewoon.
Hond was nog niet zo lang in het huis. Kat was er al veel langer, hoe lang dat wist hij niet maar afgaande op het neerbuigende gedrag van dat nutteloze beest naar hem toe, al een hele poos. Hond had het op zijn beurt heel moeilijk om niet achter Kat aan te jagen. Hij wilde het met zijn hele hondenwezen maar hij wist dat het zijn baasjes mateloos irriteerde en dus deed hij zijn best om z’n dierlijke instincten te bedwingen en zijn baasjes te behagen zoals een voorbeeldig roedeldier.
Ondertussen wist hij al alles over hoe hij dingen kon leren en afleren, zelfs achter katten jagen. Als Border Collie had hij best een goed stel hersenen. Maar hoeveel inzichten hij ook vergaarde, wanneer Kat plots parmantig uitdagend de woonkamer doorkruiste, goed wetende dat hij daar was, dan kon hij zich niet bedwingen en stormde op het irritante beest af. De baasjes waren er helemaal niet blij om, aan het geschreeuw aan zijn adres te horen en zelf was hij ook heel ontgoocheld over zijn uitbarstingen. Hij had het zo helder in zijn hoofd. Waarom wilde het dan niet lukken om niet achter Kat te rennen?
Muis voelde zich een compleet ongewenst figuur in huis maar hij was er nu eenmaal en dus moest hij er het beste van maken en proberen Kat te vermijden wilde hij overleven. Tot nu toe lukte dat aardig. Muis had zijn tijd genomen om de hele handel en wandel van zijn huisgenoten rustig te bestuderen, vooral die van Kat. Hij had ook aan observatie en reflectie gedaan. Hij had zijn eigen familieleden een voor een ten prooi zien vallen aan Kat. Ook zij wilden overleven maar wat deden ze in de plaats daarvan? Toch maar voor dat blokje kaas of die kruimel brood gaan in de keuken, enorme risico’s nemen terwijl ze heel goed wisten dat Kat onverwacht kon opduiken. Ze liepen domweg hun eetdrang achterna, blind voor het gevaar.
Hij had dat allemaal fijntjes geobserveerd en het typische muizengedrag in kaart gebracht met zijn klein maar fijn muizenbrein. Hij had inzicht vergaard over zijn eigen drang, waar het vandaan kwam – zolang hij zich herinneren kon werd in zijn familie de leuze ‘beter een kruimel in de buik dan tien op het aanrecht’ hoog in het vaandel gedragen. Hij zag dus hoe het kwam dat zijn familieleden aan hun vroege einde gekomen waren.
Hij had ook Kat geobserveerd en patronen ontdekt in het gedrag van het beest. Met die inzichten was hij begonnen met het ondernemen van kleine testacties, in de eerste plaats met de bedoeling informatie te verzamelen. Hij probeerde bijvoorbeeld enkel uit zijn holletje achter de ijskast tevoorschijn te komen wanneer hij het kabaal hoorde van de hond die achter de kat aanvloog en tegelijkertijd het geschreeuw van de mensen van het huis. Alle ogen waren op zo’n momenten duidelijk elders gericht.
In het begin was het best moeilijk om tegen zijn familiewaarden in te gaan en te wachten op dit geschikte moment, zeker wanneer zijn buikje knorde en de kruimels zo heerlijk geurden. Het voelde echt niet goed. Kon hij op die manier nog wel een waardige afstammeling zijn van zijn familie? Maar zijn kleine acties waren telkens succesvol en stilaan begon Muis te veranderen. Hij begon in te zien en ook te voelen dat muis-zijn niet noodzakelijk betekende dat je blind voor de kruimels ging. En zo kwam het dat hij kon overleven, te midden van al het gevaar.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Kat en Hond zijn elk op hun eigen manier het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen en te doen wat hij meent dat elke normale kat doet. Hij kijkt niet verder dan zijn kattensnor, hij heeft een serieuze blinde vlek. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om zijn hondenaard te veranderen. Maar het zit allemaal in zijn hoofd en draait er rondjes, hij heeft nooit kleine acties ondernomen om te testen of zijn inzichten kloppen en wat het met hem doet. Muis is er dan wel in geslaagd om succesvol te veranderen. Bij hem was het ook echt een kwestie van leven of dood.
Of kort gezegd: actie zonder inzicht is even onvruchtbaar als inzicht zonder actie of hoe Kat en Hond een voorbeeld zouden kunnen nemen aan Muis.© Anne De Smet
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
"Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten". We denken dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat.
2 november 2018
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
23 augustus 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Lost in deconstruction
"Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster" [Friedrich Nietzsche]
19 april 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
De levensles van Koning Winter
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
21 november 2017
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn.
18 januari 2018
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
Frieda vraagt het gewoon
Hulp vragen is iets wat velen van ons moeilijk valt. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Wanneer we hulp vragen bouwen we als ’t ware een ‘schuld’ op bij een andere. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen.
18 februari 2016
