19 april 2018
Lost in deconstruction
Dit zinnetje spookt me de laatste dagen door het hoofd. Begrijp me niet verkeerd, het gaat wel goed met me. Alleen een beetje ‘lost in deconstruction’. Onze tuin is daar op dit moment ook de perfecte weerspiegeling van. Na al die jaren willen we graag onze tuin grondig anders en om tot dat resultaat te komen moet hij eerst helemaal ontmanteld worden. De buxushaagjes rond de moestuin eruit, de leifruitbomen op een andere plek, …
Van een vrij klassieke tuin met een grasveld en borders willen we een wat wildere, natuurlijke tuin maken met paadjes die naar plekjes leiden, met inspirerende planten en bloemen en kleuren die wisselen met de seizoenen en wat vooral mijn wens was, geen gras meer. Onze tuinarchitecte van – toepasselijke naam – vertaalde onze wensen in een tuinplan en dat willen we nu zo snel mogelijk realiteit zien worden. Onvermijdelijk moeten we door deze deconstructiefase. Die voelt heel rommelig en verwarrend aan, soms wat uitzichtloos.
Zo is het dus ook een beetje met mij gesteld momenteel. Niet vreemd eigenlijk wanneer ik denk aan al die grote veranderingen in mijn leven van het voorbije jaar. Sommige veranderingen heb ik zelf bewust in gang gezet, andere overkwamen me. Mijn landschap is zich aan het hertekenen en momenteel ziet het er bij tijden chaotisch uit.
Goeie ouwe Nietzsche had het waarschijnlijk bij het rechte eind toen hij zei “Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster”. Ons tuinproject kan me ook hierbij inspireren. Het tracé van de paadjes hebben we net uitgezet met stokjes en planken. Een theoretisch ontwerp op papier dat we begrepen met ons hoofd, kunnen we nu bewegend en stappend aanvoelen in de echte ruimte. Ons lichaam geeft ons weer nieuwe informatie dat ons brein niet had. Het oorspronkelijke ontwerp wordt stilaan bijgesteld en wat eerst onoverzichtelijk aanvoelde wordt stap-voor-stap duidelijker. Bij momenten zie ik het al helemaal voor me en ik heb er heel veel zin in.
In mijn leven heb ik nu ook vaak van die aha-momenten waarbij ik bijna letterlijk voel hoe mijn brein plots iets snapt wat mijn lijf al lang begrepen had. Alsof het een inhaalbeweging tot een goed einde bracht. Ik begrijp ook dat ik dat tijd moet geven en dat ik mijn dagen niet nog voller moet stoppen met actie. In Afrika is er een gezegde “Houd af en toe halt zodat je ziel je kan vervoegen”.
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
"Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten". We denken dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat.
2 november 2018
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
23 augustus 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Kat en Hond zijn elk het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om te veranderen maar het zit allemaal in zijn hoofd. Muis is er wel in geslaagd om succesvol te veranderen.
15 februari 2018
De levensles van Koning Winter
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
21 november 2017
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn.
18 januari 2018
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
Frieda vraagt het gewoon
Hulp vragen is iets wat velen van ons moeilijk valt. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Wanneer we hulp vragen bouwen we als ’t ware een ‘schuld’ op bij een andere. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen.
18 februari 2016
