2 november 2018
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
Soms begin ik toch te twijfelen aan de intelligentie van onze border collie. Hij voelt wel feilloos aan wanneer we aanstalten maken om ergens heen te gaan. Hij pikt de kleine signalen op, zelfs al bijna voor we enige echte actie ondernemen zoals het aantrekken van een jas. En dan verdwijnt Django stiekem met de staart tussen de poten naar zijn slaapkussen in de berging. Alsof hij denkt daar onzichtbaar te worden voor ons. Heel raar want hij vindt wandelen heerlijk.
Ergens weten we wel waarom hij dat gedrag stelt want een enkele keer betekent ‘klaarmaken’ dat hij mee moet in de auto en daar heeft hij een diepgewortelde aversie voor. Toen hij een puppy was werd hij namelijk misselijk van autorijden. Maar het merendeel van de keren betekent ‘klaarmaken’ echter gewoon in de buurt gaan wandelen, niks geen autorijden. Hij lijkt te denken dat wanneer hij zich maar blijft verstoppen, het op een dag wel zal lukken om onvindbaar te worden. Zijn gedrag doet me denken aan een van mijn favoriete quotes “Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten”
Wij mensen zijn daar ook geweldig goed in. Op de een of de andere manier denken we dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat. Je ziet het zowel op individueel als op collectief en maatschappelijk vlak.
Een voorbeeld dat me onmiddellijk te binnen schiet is hoe we omgaan met belonen en straffen voor zogenaamd goed en fout gedrag. Het basisidee is dat fout gedrag moet worden bestraft zodat de mens die het stelt zijn of haar leven zal beteren en anderen afgeschrikt zullen worden. Je zou denken dat na al die eeuwen van opsluiten en bestraffen de criminaliteit de wereld zou uit zijn. Niets is minder waar natuurlijk. En ons antwoord zijn meer en grotere gevangenissen bouwen. Hetzelfde zie je gebeuren in opvoeding, het schoolsysteem, maar ook in onze bedrijven, organisaties en ons maatschappelijk en politiek systeem.
Moeten we niet onze manier van denken in vraag stellen dat die problemen veroorzaakt? Einstein zei het zo “We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt”. Dit soort vragen houdt me dezer dagen nogal bezig. Een antwoord heb ik er nog niet op.
Wat ik wel weet is dat ik mijn website helemaal aan het herdenken ben. Om beter te reflecteren waarmee ik tegenwoordig bezig ben en wat ik allemaal te bieden heb. Binnenkort hoor je hier meer over. Dat wil ook wel zeggen dat ik mijn creativiteit hier meer op zal loslaten en dat er wellicht minder Inspiratie over blijft om hier te delen met jou. Misschien beslis ik zelfs om mijn schrijfsels in deze vorm helemaal te vervangen door iets anders?
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
23 augustus 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Lost in deconstruction
"Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster" [Friedrich Nietzsche]
19 april 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Kat en Hond zijn elk het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om te veranderen maar het zit allemaal in zijn hoofd. Muis is er wel in geslaagd om succesvol te veranderen.
15 februari 2018
De levensles van Koning Winter
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
21 november 2017
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn.
18 januari 2018
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
Frieda vraagt het gewoon
Hulp vragen is iets wat velen van ons moeilijk valt. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Wanneer we hulp vragen bouwen we als ’t ware een ‘schuld’ op bij een andere. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen.
18 februari 2016
