23 augustus 2018
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
Ik moet jullie misschien al meteen ontgoochelen, deze titel slaat niet op mijn vrijwillig communicatie-isolement van de voorbije maand (zie mijn vorige Inspiratie) maar op de vakantie-ervaring met onze trouwe viervoeter.
Hij doet ons van de ene verbazing in de andere vallen, die hond van ons. De eerste twee weken van onze vakantie is het alsof hij al heel zijn tweejarige leven bergflanken heeft beklommen. Met zijn rode hondenrugzakje zie je hem moeiteloos omhoog en dan weer omlaag rennen langs rotsige steile paadjes. Zelfs snelstromende bergriviertjes vormen geen enkel obstakel voor Django. Hij springt behendig van de ene rotsblok naar de ander en waadt onverschrokken door kleine stroomversnellingen. Maar hij ontpopt zich pas echt tot een liefhebber van de grote hoogtes wanneer er sneeuwveldjes moeten worden doorkruist. Vol enthousiasme stort hij zich op de bevroren eeuwige sneeuw, weldadig wellicht voor zijn verhitte pootjes. En dan, ‘le moment suprême’, een bergdier dat zijn jagersinstinct op volle toeren doet draaien, de marmot. Bespeurt hij een van die bevergrote knaagdieren, vaak al voor ze hevig fluitend alarm slaan, dan snelt hij als een pijl uit een boog weg in de richting van zijn prooi. Het is alsof die extra twee kilo hondenvoer in zijn rugzakje niets wegen. Je houdt je hart vast wanneer je die rode vlek met een enorme vaart kleiner ziet worden en dan ergens achter een rots ziet verdwijnen. Gelukkig zijn de marmotten de ware koningen van de Pyreneeën en kon Django er nooit een verschalken.
De tweede verrassing van de vakantie kwam de laatste week, toen we nog een week in de Cévennes doorbrachten aan de oevers van de Gardon. Django was tot nu toe nooit te bewegen geweest om te zwemmen. Hij kon er wel van genieten om tot aan zijn borst in het verkoelende water te staan en snelstromende rivieren oversteken leek hem geen angst in te boezemen zolang hij vaste voet – euh poot – had. En plots gebeurde het, mijnheer begon uit eigen beweging te zwemmen. Eerst nog wat aarzelend maar na een paar dagen is dit geëvolueerd tot een ware liefhebberij, hij peddelt lustig rond, zoals een zeehondje met zijn kopje net boven het wateroppervlak, soms happend naar luchtbellen of toegeworpen stokjes.
Van beide nieuwe ervaringen en omgevingen lijkt hij met volle teugen te genieten, niet geplaagd door gepieker over mogelijke gevaren of bedreigingen of aannames over ‘wat als’, of ‘zie ik er wel goed uit met dat rode rugzakje?’. Gewoon ten volle in het moment levend zoals dieren dat kunnen. Dat veel meer ‘in het moment’ zijn is wat het afkicken van de sociale media en communicatietechnologie me brachten deze vakantie (belofte maakt schuld!).
Ik heb het gevoel meer niet-gefragmenteerde tijd met mezelf te hebben doorgebracht en het was me niet onaangenaam. Op de klassieke ‘dode’ momenten nam ik niet mijn smartphone ter hand om updates op email of sociale media te checken. Ik las soms een boek maar veelal was ik gewoon aanwezig met wat en wie er was op dat moment op die plaats.
Ik ervaarde ook plots de goesting om wat ik zag te tekenen, bergen en rotsformaties, de volumes van een bergdorpje, de pittoreske schouwen op het dak van het gebouwtje onder ons terras. Ik kocht een schetsboek en potloden en nam een bijna vergeten draad weer op (in mijn ‘jongere jaren’ tekende en schilderde ik veel). Wat een weldaad wat het oog ziet te proberen vatten in lijnen en volumes. Wat meer was, het interesseerde me niet echt meer om – zoals vroeger – een perfect gelijkend of esthetisch ogend beeld te creëren. Gewoon het kijken, genieten en de lijnen op papier zetten was zo ongelooflijk ontspannend. Een heel andere manier van doen en zijn tegelijkertijd. Ik deed iets wat ik vroeger ook al vaak deed – en wat ik vaak gefrustreerd opgaf omdat het ‘niet goed genoeg’ was – maar het voelde helemaal anders omdat ikzelf er heel anders bij was. Onbekommerd over een resultaat bereiken of indruk te maken met mijn kunde. Gewoon helemaal in het moment zijn zoals onze hond in het water, niet meer en niet minder. Wat een gelukzaligheid.
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
"Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten". We denken dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat.
2 november 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Lost in deconstruction
"Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster" [Friedrich Nietzsche]
19 april 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Kat en Hond zijn elk het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om te veranderen maar het zit allemaal in zijn hoofd. Muis is er wel in geslaagd om succesvol te veranderen.
15 februari 2018
De levensles van Koning Winter
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
21 november 2017
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn.
18 januari 2018
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
Frieda vraagt het gewoon
Hulp vragen is iets wat velen van ons moeilijk valt. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Wanneer we hulp vragen bouwen we als ’t ware een ‘schuld’ op bij een andere. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen.
18 februari 2016
