18 februari 2016
Frieda vraagt het gewoon
Toen het gisteren begon te schemeren stond ze plots aan de achterdeur, onze kip Frieda. Helemaal alleen, dus niet in het gewoonlijke gezelschap van haar zusterkip. Ik vond het onmiddellijk verdacht want ten eerste hoorde ze op dit schermeruur al op stok te zitten en ten tweede was het niets voor haar om hier alleen te verschijnen. Nu is het zo dat het kippenhok helemaal achteraan in de tuin staat en dat ze al het gazon en de moestuin moet oversteken om tot bij de achterdeur te komen. Ze moet dus op de een of de andere manier gedacht hebben “dit lukt me niet alleen, ik moet hulp gaan halen”. Ik dus mijn laarzen en regenjas aan en naar buiten. Frieda trippelde onmiddellijk naast me mee zoals een hondje dat geleerd heeft om aan de voet van het baasje te lopen. Verbeeldde ik het me of keek ze dankbaar naar boven zo van “Dankuwel, ik wist dat ik op de mens kon rekenen”. Nee natuurlijk niet, puur mijn projectie van mensengevoelens op een dier.
Aangekomen bij het kippenhok bleek dat ze de avondklok gemist had en buitengesloten was (haar zus zat wel netjes binnen). Je moet weten dat ons kippenhok uitgerust is met een volautomatisch systeem waarbij het deurtje dichtgaat wanneer de lichtsensor detecteert dat het donker genoeg is. Het gebeurde al wel vaker eens dat Frieda niet op tijd ‘onder de veren’ was maar dan ging ze gewoon op het plankje voor het deurtje zitten en probeerde daar de slaap te vatten. Ik vond het dus heel opmerkelijk dat ze er deze keer voor gekozen had om hulp te komen vragen alsof ze wist dat er aan de andere kant van de tuin achter dat verlichte raam een wezen zat dat haar uit de puree kon halen. Een mens kan zich er alleen maar over verwonderen wat er allemaal in zo’n kippebreintje omgaat. De uitdrukking ‘een domme kip’ verdwijnt vanaf nu uit mijn vocabularium.
De pointe van deze leuke anekdote is voor mij is het element van ‘hulp vragen’. Het is blijkbaar iets wat velen van ons moeilijk valt, alsof het een uiting is van zwakte. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Hulp vragen betekent ook je kwetsbaar opstellen. En daar hebben we het moeilijk mee. Een ander aspect is dat wanneer we hulp vragen we als ’t ware een ‘schuld’ opbouwen bij een andere, zeker wanneer we niet direct iets kunnen terugdoen. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen (een vast introzin wanneer je iemand contacteert is vaak “stoor ik niet?”). Daar spreekt – naast zogenaamde beleefdheid – ook een soort van minderwaardigheidsgevoel uit dat heel vaak aangeleerd is in de opvoeding en deeluitmaakt van een familiecultuur. Maar draai het eens om. Wanneer iemand jou om hulp vraagt, denk je dan “Pfff, daar is ze weer, ik heb hier echt geen tijd voor”? Ik dacht het niet. Je zult er je in tegendeel meestal goed bij voelen dat iemand een beroep op je doet. Een hulpvraag kan echt een geschenk zijn voor de ander: je geeft ze de kans om zich belangrijk te voelen in je leven.
Heel vaak zie je dan dat mensen die geholpen werden denken dat ze iets moeten terugdoen (die zogenaamde schuld). Na een verhuis waar vrienden geholpen hebben, wordt vaak een bedank-etentje georganiseerd. Maar meestal zijn je helpers daar helemaal niet mee bezig. Wat hen een goed gevoel geeft is weten hoe blij je bent dat alles opgelost en geregeld is en op zijn plaats staat. Daar denken ze aan als ze na je verhuis naar huis rijden.
Frieda heeft me zeker ook een goed gevoel gegeven door hulp te komen vragen. Ik mag er niet aan denken dat ze de marter tegen het lijf was gelopen in plaats van mij. En haar schuld heeft ze – zonder het te beseffen - al honderdvoudig ingelost door haar lekkere eitjes.
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
"Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten". We denken dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat.
2 november 2018
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
23 augustus 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Lost in deconstruction
"Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster" [Friedrich Nietzsche]
19 april 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Kat en Hond zijn elk het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om te veranderen maar het zit allemaal in zijn hoofd. Muis is er wel in geslaagd om succesvol te veranderen.
15 februari 2018
De levensles van Koning Winter
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
21 november 2017
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn.
18 januari 2018
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
