18 januari 2018
Een delinquente puberhond of de prijs van volwassenheid
Wanneer je puberzoon of -dochter met de politiecombi wordt thuisgebracht, dan is dat meestal niet zo’n heuglijk feit en dan hoop je dat de hele buurt het niet gezien heeft. Wanneer hetzelfde gebeurt met je puberende hond, dan vind je dat op zijn minst grappig en vertel je graag het verhaal in geuren en kleuren.
Wij vonden het dus redelijk hilarisch toen Django als een mak lammetje door een politieagente naar onze voordeur werd geleid – alleen al het zicht en het idee! Mijnheer had kort daarvoor het vrouwelijk schoon van zijn soort ontdekt en ‘gesmaakt’ en dat proefde naar meer. Al gauw had hij het zwakke punt in de tuinomheining gevonden en was op verkenning gegaan.
Vanuit zijn standpunt kun je hem geen ongelijk geven. Zelfs ik kan er inkomen dat hij als levend wezen graag wil gaan en staan waar hij wil, net als wij, zijn mensen. Hij was er die week al een paar keer vandoor gegaan maar was dan telkens uit eigen beweging weer naar huis gekomen. Die dag bleef hij echter weg. Mijn speurtocht in de buurt had niets opgeleverd.
Uiteindelijk bleek dat hij ‘op bezoek’ ging bij mensen van een straat verder die ook een hond hebben. Zij kenden hem niet en hadden dan maar de politie gebeld die zijn thuis konden achterhalen via zijn onderhuidse chip. We zijn er met een waarschuwing vanaf gekomen en hebben prompt het zwakke punt in de omheining hersteld.
Het incident herinnert me eraan hoe georganiseerd en gecontroleerd wij volwassen mensen toch zijn, en alles angstvallig binnen de perken en de regels willen houden. Nochtans komen we niet zo ter wereld. Tot een jaar of vier zijn jonge kinderen overtuigd van hun eigen kracht en heldendom (ik kan het weten, ik heb een kleinzoon in die leeftijdscategorie, heerlijk inspirerend) en heel vaak is de kindertijd een tijd van een onbekommerd gevoel van vrijheid en mogelijkheid. Is het te verwonderen dat we als pubers een laatste rebellie inzetten alsof we haarfijn aanvoelen wat ons in het volwassenenleven te wachten staat?
Wanneer we meerderjarig worden lijken we al die verantwoordelijkheden, verwachtingen en beperkingen stilaan geïnternaliseerd te hebben – dat heet dan volwassen en verantwoordelijk gedrag. Alsof we de vrije wezens die we ooit waren, vergeten zijn. Wanneer we hier geen evenwicht in vinden en de balans doorslaat, dan is de prijs die we betalen soms hoog.
In mijn coaching-praktijk ontmoet ik nogal wat mensen die hiermee worstelen. Het vertaalt zich in gevoelens van ‘niet genoeg zijn’, zich angstig en opgesloten te voelen, vaak onbewust voortdurend willen beantwoorden aan bepaalde normen en verwachtingen, …
Als coach kan ik je helpen om het licht en krachtig wezen in jezelf terug te vinden en een mooi evenwicht te creëren tussen de lichtheid van je kinderlijke zelf en de maturiteit van je volwassen zelf.
Aan jou om deze eerste stap en alle volgende stappen te zetten. Ik besef dat dit veel moed vergt en een investering in jezelf. Het resultaat is echter onbetaalbaar. Lees even de getuigenissen van een paar klanten op deze website om te voelen wat de impact van een coachingtraject kan betekenen. Een kennismakingsgesprek is vrijblijvend. Een warme verwelkoming van Django aan de voordeur is een gratis bonusgeschenkje.
Deel met je vrienden:
Oude Wijsheid als vaccin
In De Standaard van 21 april stond er een mooi artikel "Kunst als vaccin in het post-coronatijdperk”. Waarom wachten op dat post-tijdperk? Gisteren belandde deze parabel 'Ook dit zal voorbijgaan' in mijn mailbox.
28 april 2020
De onzichtbare hond of hoe hardleers zijn niet loont
"Krankzinnigheid is altijd maar opnieuw hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten". We denken dat we als we maar meer en harder ons best doen het uiteindelijk wel zal lukken, zelfs al krijgen we telkens hetzelfde resultaat.
2 november 2018
Van Bergkoning tot Zwemkampioen
23 augustus 2018
Wat als email, gsm en sociale media er niet waren?
12 juli 2018
“Maak verandering niet te ingewikkeld. Begin er gewoon aan.”
14 juni 2018
Neem eens een Mini-Vakantie
10 mei 2018
Lost in deconstruction
"Je hebt een beetje chaos in je ziel nodig om het leven te geven aan een dansende ster" [Friedrich Nietzsche]
19 april 2018
Hoe Hond tot een doorbraak kwam (deel2)
Hond had dus een redelijk inzicht in zijn probleem. Hij kon echt wel zien wat er fout ging, alleen resulteerde dit niet echt in constructieve actie. Hij moest het dus over een andere boeg gooien en zonder het te weten – hoe zou dat ook kunnen – volgde hij het voorbeeld van zijn huisgenoot Muis.
15 maart 2018
Hoe Kat en Hond een voorbeeld kunnen nemen aan Muis (deel 1)
Kat en Hond zijn elk het slachtoffer van hun eigen immuniteit tegen verandering. Kat probeert zijn doel te bereiken door blindelings actie te ondernemen. Hond dan heeft er wel een goed zicht op wat het vereist om te veranderen maar het zit allemaal in zijn hoofd. Muis is er wel in geslaagd om succesvol te veranderen.
15 februari 2018
De levensles van Koning Winter
Dit besef helpt me om ook dit seizoen te appreciëren (en niet te klagen). Het wonder van de natuur en haar oneindig creatief vermogen vervult me met verwondering.
21 november 2017
Leren van de wilde ganzen
Zonder het mysterie van hun gedrag te doorgronden, levert de metafoor van de vliegende wilde ganzen veel mooie inzichten op
16 november 2017
Wie is er de koning van de schepping?
Wat als het allemaal anders was dan wat we altijd aannamen? Het kan heel erg onveilig voelen om je gewone perspectief in vraag te durven stellen. Aan de andere kant biedt het ook een ongelooflijke vrijheid en creativiteit om buiten de gebaande paden te stappen en nieuwsgierig te worden.
19 oktober 2017
Van prooidier tot predator en omgekeerd
Hoe een prooidier predator wordt en omgekeerd, de natuurlijke gang van zaken op zijn kop. De dieren zelf lijken er geen moeite mee te hebben, Django al zeker niet, en deze kippen vinden het schijnbaar de normaalste zaak van de wereld dat zij aan de top van de voedselpiramide staan.
5 oktober 2017
Hoe is het met jouw Monkey-Mind?
We hebben allemaal een Monkey-Mind zei Boeddha, met tientallen apen die allemaal om aandacht vragen. De angst-aap is vaak de luidste van allemaal, hij luidt constant de alarmklok, vestigt onze aandacht op dingen waar we op onze hoede over moeten zijn en op alles wat verkeerd kan gaan.
21 september 2017
De parabel van de bedrijfsleider en de visser
Als mens hebben we altijd de keuze: luisteren we naar onze saboterende stemmetjes of kiezen we voor waar wij in ons binnenste eigenlijk echt naar verlangen, zoals de visser?
24 augustus 2017
Mijnheer Goldberg en zijn aannames
Het is de moeite waard om de aannames die je hebt over mensen waarmee je in relatie staat eens onder het vergrootglas te houden. Je zou een gewoonte kunnen ontwikkelen om jezelf af te vragen of deze aanname echt waar is. En wat indien ze niet waar is?
10 augustus 2017
Help!
Hulp vragen gaat ons niet gemakkelijk af en we meestal pas doen wanneer het echt niet anders meer kan, wanneer we compleet hulpeloos zijn. Om de een of de andere reden geloven we dat hulp vragen een teken van zwakheid is. Maar hulp vragen creëert een warme band tussen de vrager en de gever.
20 april 2017
Wat als …?
Wat als je wat je altijd hebt aangenomen voor de objectieve realiteit, gewoon eens zou proberen te bekijken vanuit een ander perspectief? Bestaat er trouwens zoiets als een objectieve realiteit?
9 februari 2017
Frieda vraagt het gewoon
Hulp vragen is iets wat velen van ons moeilijk valt. Zelfredzaamheid en zelfstandigheid staan hoog aangeschreven in onze individualistische maatschappij. Wanneer we hulp vragen bouwen we als ’t ware een ‘schuld’ op bij een andere. We storen ook niet graag iemand anders met onze problemen.
18 februari 2016
